سلمان فارسی

حدود دویست و شانزده یا سیصد و شانزده سال قبل از هجرت، در روستای «جی‏» (از روستاهای اصفهان) فرزندی به دنیا آمد، که نامش را «روزبه‏» گذاشتند و بعدها پیامبر اسلام(ص) او را «سلمان‏» نامید.
پدر سلمان «بدخشان کاهن‏» (روحانی زرتشتی) بود و کار همیشگی‏ اش هیزم نهادن بر شعله آتش. با اینکه سلمان در میان خاندان و محیطی زرتشتی دیده به جهان گشود، ولی هرگز در برابر آتش سر فرود نیاورد و به خدای یکتا اعتقاد یافت. سلمان در دوران کودکی مادرش را از دست داد و عمه‏ اش سرپرستی او را به عهده گرفت.
سلمان، بعد از آنکه دریافت قرار است او را شش ماه با اعمال شاقه زندانی سازند و پس از آن اگر به آیین نیاکانش ایمان نیاورد اعدامش کنند، با همکاری عمه‏ اش گریخت و روانه بیابان شد. در بیابان کاروانی دید که به سوی شام می‏رفت; پس به مسافران پیوست و رهسپار سرزمینهای ناشناخته گردید.
سرانجام سلمان، در همان آغاز هجرت گمشده ‏اش را یافت و در حالی که برده یک یهودی بود، در محضر رسول خدا(ص) مسلمان شد.

 

هرگز نگو

هرگز نگو "دوستت دارم " !                 

 اگر حقیقتا به آن اهمیت نمی دهی... .

درباره ی "احساسات " سخن نگو          

اگر واقعا وجود ندارد... .

هرگز "دستی را نگیر" !                     

  وقتی قصد شکستن قلبش را داری... .

هرگز نگو "برای همیشه " !                

  وقتی می دانی جدا می شوی... .

هرگز "به چشمانی نگاه نکن " !            

 وقتی قصد دروغ گفتن داری... .

هرگز "سلامی نده" !                           

وقتی می دانی خداحافظی در پیش است... .

"قلبی را قفل نکن " !                         

 وقتی کلیدش را نداری... .

قصه ی عشق

سخته عاشق باشی

                             ولی هیشکی ندونه

اشکاتو زودی

                     پاک کنی کسی نفهمه

سخته به قربون چشاش بری تو رویا

                                                  قدم قدم گریه کنی کنار دریا

سخته همش تو فکر باشی شاید نخوادت

                                                خاطرهات ورق ورق بیاد به یادت